Szczepienia przeprowadza się u psów w celu zabezpieczenia ich przed zachorowaniem na ściśle określoną chorobę zakaźną, a także by zapobiec rozprzestrzenianiu się choroby.

Powodzenie szczepień zależy od charakteru choroby oraz od jakości i rodzaju szczepionki. Szczepienia u psów uodparniają tylko zwierzęta szczepione, nie mają wpływu na pozostałe, przebywające w tych samych warunkach utrzymania i pielęgnacji. Szczepić powinno się jedynie osobniki zdrowe (chyba, że lekarz weterynarii zaleci inaczej) stosując szczepionkę zgodnie z zaleceniem producenta, najczęściej wstrzykując ją psu podskórnie lub domięśniowo. Szczenięta należy szczepić dopiero w okresie wygasania odporności biernej nabytej drogą łożyska i siary (wcześniej - jeżeli nie miały możliwości picia siary i są "bezbronne"), co przypada na ogół nie wcześniej niż w 8-12 tygodniu życia. Praktycznie najdłużej odporność bierna u szczeniąt utrzymuje się do 16 tygodnia życia.

Szczepienie w okresie wcześniejszym nie jest szkodliwe, ale również nie przynosi korzyści w postaci uodpornienia młodego psa. Dla psów stosowane są szczepionki żywe i zabite. Pierwsze przygotowane są ze szczepów drobnoustrojów osłabionych, (aby nie wywołać choroby). Dają one z reguły odporność lepszą i dłużej trwającą w porównaniu ze szczepionkami ze szczepów zabitych. Szczepionki inaktywowane, czyli zabite, nie są zdolne do namnażania zarazków, ale mają zdolność wywołania odporności. Odporność w tym przypadku jest krótsza niż przy szczepionkach żywych, ale z kolei można ją przedłużyć przez kilkakrotne szczepienia, (co podnosi koszty i nie zawsze jest możliwe). Do takich szczepionek należą stosowane w kraju, szczepionka przeciw wściekliźnie, przeciw leptospirozie oraz przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby u psów.

Ostatnio u psów stosowane są szczepionki skojarzone, czyli mieszane, uodparniające jednocześnie przeciwko kilku chorobom. Są one wygodne w użyciu, oszczędzają czas i zmniejszają koszty. Zazwyczaj są to szczepionki inaktywowane albo i aktywowane i żywe. Do nich należą np.: szczepionka zawierająca żywy wirus nosówki, zabity wirus zapalenia wątroby i leptospirozy lub inne; przeciwko nosówce, parwowirozie, zakaźnemu zapaleniu wątroby i leptospirozie.

Uodpornienie bierne uzyskuje się sztucznie przez podanie psu podejrzanemu o zachorowanie surowicy od ozdrowieńca lub innej, specjalnie przygotowanej. W tym samym celu można podać składniki krwi gamma globuliny, która ma analogiczne działanie jak surowica. Surowice odpornościowe i gamma globuliny powinny być podawane w dużych dawkach. Z reguły są one drogie, a zabezpieczenie, jakie te preparaty zapewniają, trwa bardzo krótko, zaledwie kilka dni. Należy podkreślić, że wyboru metody szczepienia dokonuje lekarz weterynarii. Uwzględnia on sytuację epizootyczną konkretnego mikro i makrorejonu, rodzaj i zjadliwość zarazka oraz możliwość uzyskania w danej sytuacji najwłaściwszej szczepionki.

Nie mniej szkodliwe od wirusów czy bakterii działanie chorobotwórcze mogą mieć pasożyty. Ich działanie na organizm żywiciela jest różnorodne: uszkadzają i drażnią błony śluzowe i skórę, utrudniają pasaż pokarmu, powodują niedrożność jelit, pozbawiają żywiciela najwartościowszych składników pokarmowych, zatruwają organizm szkodliwymi produktami przemiany materii, wytwarzają toksyny, powodują krwawienie wewnętrzne, larwy w swej wędrówce, uszkadzają narządy. Choroby pasożytnicze u psów mają na ogół przebieg przewlekły, a tylko niekiedy dochodzi do ostrej formy klinicznej, np. przy silnej inwazji nicieni u młodych szczeniąt. Najczęstszymi objawami choroby są: zaburzenia w funkcjonowaniu przewodu pokarmowego (wymioty, biegunka), utrata kondycji, wychudzenie, zatrzymywanie wzrostu szczeniąt, objawy nerwowe, pogorszenie się okrywy włosowej (utrata włosa, zmatowienie, łamliwość i brak przylegania do skóry).

Leczenie chorób pasożytniczych różni się od zwalczania chorób wywoływanych przez drobnoustroje głownie tym, że pasożyty (za wyjątkiem pierwotniaków) nie maja zdolności rozmnażania się w ustroju żywiciela; po pewnym okresie zamierają. Uważa się, że przy robaczycach jelitowych obecność niewielkiej liczby pasożytów przeciwdziała ponownie dużej inwazji. Źle odżywiony pies jest bardziej podatny na pasożyty. Leki stosowane w leczeniu chorób pasożytniczych zatruwają pasożyty lub porażają jego układ nerwowy i mięśnie. Obezwładnione pasożyty są wydalane z kałem. Każdy lek toksyczny dla pasożyta jest również w pewnym stopniu niekorzystny dla żywiciela.

Należy o tym pamiętać i przy ustalaniu dawki uwzględnić wiek i kondycję psa. Leki pasożytnicze działają bardzo wybiórczo, co oznacza, że leki stosowane przeciwko nicieniom mają słabe działania na tasiemca i odwrotnie. Zwalczanie pasożytów polega na: zapobieganiu - chronieniu psów przed dostaniem się pasożytów do ich organizmu (izolacja zwierząt), niszczenie pasożytów - ich larw i jaj. W tym celu przeprowadzamy określone odrobaczenie psów i dezynfekcję pomieszczeń, w których one przebywają.

W hodowlach o większej liczbie psów ważne jest zbieranie i usuwanie odchodów, które nie powinny być używane do nawożenia ogródków. Odrobaczenie należy przeprowadzać każdorazowo u sztuk zdradzających objawy chorobowe wywołane przez pasożyty, czego potwierdzeniem najczęściej jest badanie przez lekarza weterynarii. W pozostałych przypadkach odrobaczenie należy przeprowadzać regularnie trzykrotnie w ciągu roku stosując zalecane przez lekarza leki, ich dawki i sposób przeprowadzania zabiegu.

Choroby pasożytnicze dzieli się na choroby wywołane przez pasożyty wewnętrzne, z których u psów najczęściej występuje inwazja nicieni (glisty), tasiemców oraz choroby wywołane przez pasożyty zewnętrzne. W tej grupie chorób najczęściej i najbardziej niepokojące są: inwazja pcheł, kleszczy, świerzbowców i nużeńców

Kalendarz szczepień profilaktycznych
Szczepionka przeciw Wiek szczepienia
Nosówce 7-8 tyg. Surowica. Szczepienia powtarzać co roku lub 10-12 tyg. I szczepienia, 14-16 tyg. II szczepienia.
Zapalenie wątroby, leptospirozie, schorzeniom grypopodobnym, parwowirozie Zazwyczaj znajdują się w szczepionkach skojarzonych ze szczepionką przeciw nosówce, jeżeli nie, szczepić według wskazań lekarza weterynarii
Wściekliźnie Po ukończeniu drugiego miesiąca życia, obowiązkowe coroczne szczepienia.